0
Vicdanımızı yitirmişiz. Çok vicdansız bir toplum olmuşuz.
15 yaşlarındaki ayakkabı boyacısı genç, zabıtadan kaçarken ayağı kayıyor ve çamurlu su kütlesine düşüyor.
Zabıta, nasılsa çekti çekeceğini diyerek çekip gidiyor..
Çocuk; Kirli, ıslak üstüne başına aldırmadan, kırılan dört tarafa dağılan malzemelerini toplamaya çalışıyor kanayan eline koluna rağmen..
İşte o an bir kez daha anladım ki vicdanını yitiren İstanbul değilmiş, insanlıkmış. Bir vicdan sahibi de durup yardımcı olmuyor. Korkmayın elleri boyadan kapkara kesilen, üstü çamur olan bu çocuğun elinin kiri bir çoğumuzun mücadelesinden çok daha temiz, kirletmez.
Malzemelerini toplamasına yardımcı olurken tek kelime edemiyorum. Mahcubiyetinden, sanki bir suç işlemişcesine o da konuşamıyor.
Kardeşim mahcup olması gereken sen değilsin, başın dik dursun. Sana bunu yaşatanlar mahcubiyet duysun. Ailesinin tek geçim kaynağı olan bu çocuğun bam teline dokunmak yürek ister. Ben kolay kolay ağlamam, yaşam mücadelen, dik duruşun gözlerimi doldurdu genç kardeşim.. Cebimde fazlası olsaydı da verseydim. Sana bunu yaşatanlar utansın. Allah bu dünyada sana sabır versin..
Bir kez daha adaletine dünya..