Muhammet ORAL Kişisel Web Sitesi

Aramıza kaç dünya girdi kim bilir. Senden sonra öyle büyük bedeller ödedim ki..
Senin yalan ve ihanete ödediğin bedelin çok daha ağırını ben dürüstlüğüme ödedim. 
Ömrüne kattığın mutluluğu, benim hayatımdan çalman doğru muydu sence?
Gözlerin beni ararken benden önce kaç gözde kirlendi kim bilir? 
Bunun hesabını hiç sormadım ben sana.
Ama sen geçmişimi kabullenemediğin için, geçmişime sahip olmaya çalıştın. 
Benim olmak için değil, ait olmak için sahiplendin. Yine yanıldın! 

Değişirsin diye çok bekledim. Ve anladım ki insan değişir ama bizi asıl üzen hiç değişmeyenlerdir. Yaralar acıyı saklar, izleri hayatı gösterir. 
Gözlerini biraz aralayabilseydin, sana aydınlığı öğretecektim. Şimdi geceyi yak ki ışısın. Gidişini affetmeyişimdendir bu gaddar halim. Senden çok daha alaları beklese de kapımda, ben şairim; kıyamam turnayı gözünden vurmaya..

Acım mı? 
Geçmedi.. Alıştım sadece!

''Belki benden, bizden bir bok olmayacak ama bizim çocuklarımız dünyaya barış getirecek, çünkü biz;
Madenci babasına, amcasına, abisine,
Gezi Parkındaki kardeşine,
Mısır'daki idam mahkumlarına,
Rabia meydanındaki Esma'ya,
Filistin'deki, Suriye'deki katledilen haksız yere ölen, yaralanan, ölecek olan ama hiç tanımadığımız akrabalarımıza üzülen insanlarız..''

9 bardak çay devirdim bu 10. olacak.
Muhtemelen sabaha kadar bir demlik daha indiririm.
Keyif çayı değil keder çayı. Keyfe keder değil hatırlatana keder.

Kimsenin zannettiği kadar güçlü biri değilim. Olamadım da. Tiyatrocu ruhu varmış kanımda..
Bir kelimeyle, bir mesajla ya da bir fotoğrafla tarumar olabilecek kadar GÜÇSÜZÜM.

         Şu anda İran'da bir kedi sokakta yürüyor, sağa sola atılmış çöplerin arasından geçiyor. Patilerini dikkatli atıyor yerdeki kola kutularına basmıyor. Büyük bir çöp konteynırının üzerine çıktı şimdi Tahran'ı seyrediyor. Arka iki ayağını kırıp kıvrılıyor oraya büküyor boynunu. Birazdan çöpçüler çöpü almaya geldiklerinde rahatsız edecekler prensesi ama haberdar değilmiş gibi derin bir uykuya dalıyor. Hemen ileride eski bir plakçının önünden bir baba oğul geçiyor; "elimi sakın bırakma oğlum" diyor baba. Uzun gri eskimiş bir paltosu var belli ki yıllardır aynı paltoyu giyiniyor. Oğlunun gözleri dolu ya ağlamış ya da ağlayacak. Kim bilir babası dövdü ya da annesini daha çok seviyor annesiyle bu haftaki son görüşmesi.Hava soğudu.
         Bu paragraf sekizinci sınıf  toplumcu gerçekçi bir  romanın vasat bir gelişme bölümü olabilirdi. "Yağmur çiselerken "diye de ekleyebilirdim. Üç dört karakterle destekleyip piyasada rölantiyi tutturabilirdim.Ama artık eski yağmurlar yok kar da yağmıyor.
         Son iki haftadır sürekli burnum kanıyor. Önemsiz benim için. Kanayan yerlerimizin olması bile güzel aslında yaşadığımı hatırlatıyor çünkü. Annem aradı neden anneler günümü kutlamadın diye. Kapitalizmin oyunu dedim boş işler ana bunlar dedim. Üzüldü. Bir saat sonra tekrar ben aradım gönlünü aldım. Çok tuhaf oldum aslında. İliklerimize kadar işlemiş boşluk. Anılarım şeytanın kesesindeki paralar benziyor, keseyi açtığınızda kurumuş yapraktan başka bir şey bulamıyorsunuz diyor Sartre. Aslında ben de yalnızdım ama bir kente yürüyen ordu gibiydim.

         Geçmişinizi cebinizde saklayamazsınız onu koyacak bir eviniz olmalı oysa gövdemden başka bir şeyim yok benim. Dönüp geriye bakınca hiçbir başarısı olmayan biri olduğumun bilincindeyim. Yenilgilerimin de tecrübe kazandırdığı söylenemez. Yazdığım en içten yazıdır bu. Eveleyip gecelemedim kelime oyunları da yapmadım. Kader bir çizginin üzerinde yürümek ise o çizgi bizim dünyamızda yok.Bir yük trenin altında kalan kuşların gagalarında kalmış benim ömrüm. Bir ezginin ortasındayım şimdi. Bir yangının sonunda. Artık her şeyi tüketmiş gibiyim. Bana verilen sürenin sonuna geldim herhalde. Yarışmacı arkadaşlarım da öldü. Ben de öleyim. Öleyim tekrar dirilmeden. Başka bir dünya da istemiyorum. Tövbe edecek yüzüm de yok.Ne varsa yaşanacak onları da istemiyorum. Benim görmediğim hiçbir yeri de görmek istemiyorum. Suratım dağıldı. Gözlerim şişti.Evet gerçekten de üç günlük dünyanın üçüncü günündeyim. Son saatlerim olsun. Vasiyetim de yok geriye bırakacağım bir şey de yok. Rahatça gömebilirsiniz beni. Arkamdan ağlamayın demiyorum. Bir iki sene sonra zaten her şey düzelecek hayatınızda. Ailem de iki üç yıl sonra kendi hayatlarına devam edecekler.

           Yollarımı gittiğim yollarımı düşünüyorum. Bu ayaklar kaç kilometre yapmıştır acaba. Ölürsem en çok yürümeyi özleyeceğim. Saatlerce hiç durmadan yürüdüğümü bilirim. Geleceğimi görüyorum,şurada şu sokakta işte.Şimdiden biraz daha solgun. Gerçekleşecek de ne olacak sanki? Gerçekleşmeden ne kazanacak? Şu İran'daki kedi..Yürüyor,demin oradaydı şimdi başka bir yerde. Anlayamıyorum bunu. Şimdiyi gelecekten ayıramıyorum artık,ama sürüp gidiyor bu,yavaşça gerçekleştiriyor kendini. Zamanın ta kendisi bu,hem de çırılçıplak zaman.Ağır ağır var oluyor,bekletiyor insanı. Ama ortaya çıktığı zaman canımızı sıkıyor baştan beri orada olduğunu tahmin ediyorsunuz çünkü.Çünkü "kahkahamın düşürdüğü çiçekleri bulamadılar" diyor ismet abi.

         Hayat bir düğündü biz de bir Kamber. Hep bizsiz yaptılar düğünü. Şimdi bize gökyüzünden o düğünü izlemek yaraşır, bulutlardan yapılan parmaklıklar arkasından..

Yalnızlığa alıştıysanız yalnız değilsinizdir artık. Yalnızlık değerini kaybetmiştir. Basitleştirmiştir yalnızlık. Çorapla ıslak terliğe basmış gibi olursunuz. Rüzgar ne yönden eserse tersi istikamette yürüyoruz. Hiçbir ezgi bizim için çalmıyor. Hiçbir parmak değmiyor bizim için defe. Dönüyoruz. Dönüyoruz hiç varamadıklarımıza. Hiç bilmediklerimize dönüyoruz. Tıpkı bilmediklerimizi düşlediğimiz gibi..

Bugün gene format attım acılara. Zaten ne zaman acılara format atsam aklıma arabanın triger kayışı gelir. Tövbe edecek yüzümüz olsun yeter demiştim zamanında. Ne güzel günlerdi be. Yormayayım klavyeyi, kelimelere zulmediyorum şu an. İçimden geliyorum çok yorgunum.

Bir arkadaşım var.
Arkadaşım dediysem Facebook arkadaşım.
Aslında liseden bir üst devrem.

Günlerdir bir Facebook sayfasında atılan her gönderiyi beğeniyor altına yorum atmadan durmuyor.
Ki bu mesajların altında genelde merve adında bir sayfa yöneticisi olduğu yazıyor.
Bu, amiyane tabirle saf arkadaşım, kah gece kah gündüz merve'nin attığı tüm postlara beğeni ve mesaj atıyor, yetmiyor paylaşım altından karşılıklı mesajlaşıyor.
Her gece haber bandında durumlarını görüyor, ara ara da yorumlarını okuyorum..


Ya abazalık hat safhaya ulaştı diyorum ya da gerçekten saf bir tutulma yaşadı..
Orasını bilemiyorum.
Neyse üzülmemesi için bir şey demek istemiyorum ama o merve ile yazıştığını sandığı sayfanın sadece 2 yöneticisi var ve ikisi de erkek /:
Çok acımasızca değil mi?
Değil.
Platonikler gerçekler kadar yakmaz.
Sen alışıksın platonik yaşamaya..
Sırada yöneticisinin merve olduğu diğer sayfalara, yeni sayfalar açmaya..
Hadi sar bir daha başa..

Kadınlar da erkekler de dertlerini güzel güzel anlatsalar, kırıldıkları şeyleri içlerine atmadan, her şeyi karşıdan beklemeden, karşı tarafı da kırmadan söyleyebilseler..Ha bir de herkes kendi evinin önünü süpürse dünya daha yaşanılabilir bir yer olacak..

Büyük üzüldüm, seneye de üzülürüm muhtemelen. 11 aydır çalıştığım yerden istifa ettim geçenlerde. Aslında hiç başlamamıştım işe nasıl istifa ettim anlamadım. İşsizim. Hiç iş sahibi de olmadım. Çorap değiştirir gibi acı değiştiriyorum. Acaba hayırlı evlat olmak nasıl bir duygu. Dört beş ay önce bir dost meclisinde kahkaha attım aradan beş on saniye geçti şöyle bir durdum hemen toparlandım utandım gülmekten utandım. Yaşadığım şeye ihanet ettim sanki. 
Bilmiyorum. 

Bilerek doğuruyoruz acıları. Bilerek ölüyor ve bilerek yaşıyoruz. Pişmanlığın ve geriye dönüşün faide vermeyeceği o günü de biliyoruz. Bilerek hata yapıyor ve bilerek yaptığımız hataya üzülüyoruz. Bilerek saçmalıyor bilerek diriliyoruz. Bilerek yalan söylüyor bilerek aşık oluyoruz. Bilerek yaraların kabuklarını kolayca kaldırıyoruz. Bilerek hüzün kitaplarına adımızı yazdırıyoruz. Bilerek yüreğimize paha biçiyoruz. Biraz gurbet olmuşuz biraz memleket. 

Biraz yabancı olmuşuz biraz biraz tanıdık. Biraz cevap olmuşuz biraz soru. Her şeyden azar azarız. Hiçbir şeyden çoğuz. İyiden uzak hüzne yakın, acıya paralel hüzne dik olmuşuz. Toparlanamıyor belimizi doğrultamıyoruz. Boynumuzdan bağlamışlar yaşamaya. İsmimiz yazmıyor ilmeğimizde. Ne bir türkü olmuşuz ne de bir hasret. Tüm bu telaşın içerisinde bir “var” var. Tüm bu varlığın içinde bir yokluk var. Umudun ışıkları tünelin sonunda dörtlüleri yakmış bekliyor aslında. Tünele girince telefon çekmeyeceği için korkuyoruz tünele girmeye. Prize yakın olmasak yaşayacağız belki. Sabah uyandığımızda beyaz ekranlara değil de gökyüzüne bakmayı becerebilirsek olur. 

Sonbaharda, karanlıkta, gecenin bitimi, takatin son damlasında. Hatta ve hatta tüm bu telaşın içinde bilerek unuttuğumuz görmezden geldiğimiz o “var” a dönüyoruz aslında hep, bilerek veya bilmeyerek. İsteyerek veya istemeyerek. Menfaat icabı veya değil. Rehabilitasyon icabı veya değil. Gönül rahatlığı veya değil. Züğürt tesellisi veya değil. Acının içinde kıvranırken dahi dönüyoruz ona. Hata yapmadan önce de dönüyoruz yaparken de yaptıktan sonrada. Korkarak da dönüyoruz. Severek de. Ama dönüyoruz ama seviyoruz. Dönmeyi ve sevmeyi istiyoruz. İşte bu alemi manada vuku bulan bir olaydır. İşte bu bizim gövdemizi tunca dönüştüren sarsılmaz iman kalesidir. Evet iman! 

Evet iman! Yoklukta ve darlıkta. Hatada ve acıda. Her yanlış da ve günahta. Her sevapta ve iyide. Hissediyoruz. İnanıyoruz. Teslim oluyoruz. Acılardan,yanlışlardan, sancılardan arındırmasada, rehabilite etmesede. Sevsede sevmesede. Dönüyoruz. Eve dönüyoruz,kalbimize dönüyoruz, şarkıya dönüyoruz.

Cana yetinen ne olabilir. Bir cana ne yetebilir. Çaresizlik mi en bilinen çarelerde. Her terslikte bir düzlük var mıdır hakikaten, terso mudur zaten hayatımız? Bilinçsizken bile kendimizdeyiz. İnsanın kendinde olmaması aynı zamanda günahlarda olduğu anlamına da gelir. Nasıl ilerliyoruz mesela satıyorlar mı bizi ilerlerken tüm bunların da sebebi korkular mıdır. Bir şarkıdan yazıyorum size çıldırıyorum yerindeyim şu an. Aklımızı başımızdan alırken her şey başa döndürür bizi.

Kuran kursunda yediğimiz dayaklar etti bizi galiba ya da orada öğrendiğimiz tecvid ayakta tutuyor gönlümüzü. Polifonik melodide kaldı benim gençliğim. Enfeksiyon kaptı ömrümüz. Bir çift sözümüz kaldı yarin kaderinde. Önce Kerem olduk aslıyı sonra Ferhat olduk dağları delip özlem tekine dönüştük. Böyle de garibandır mizahımız. Razıyım yarabbi erken ölmeye. Muradımız böyleymiş kemancı kardeş diye sekizinci sınıf bir şaire evrilebilirdim. Ama gerçekliğin kıyısındayım şu an yüzleşiyorum kendimle ve bilincimle. Kırmızı kalemle yanlış çizdik kale çizgisini. Mahallenin en küçüğünden dayak yedik. Onur'du adımız sözde. İmamın iki dudağı kadar ömrümüz.

Masaya yancı olsak hesabı biz öderiz. Gerçek her şeyin babasıdır çünkü her şeyin anasını sikmiştir gerçek.

İyi ki üzmüşler seni. İyi ki acıtmışlar canını. 
Ve iyi ki bugün olman gereken kişi olmuşsun. 
Şimdi, neye üzülüp neye üzülmeyeceğini; kime değer verip kime değer vermeyeceğini, kiminle yakın kiminle uzak olacağını biliyorsun.
Bundan daha güzeli var mı? 
Bence yok..

Unutamadığım hiçbir anım yok.
Unutamadığım hiçbir arkadaşım yok.
Hep daha iyisini yaşadım. Daha iyisini istedim.
Hiçbir şey için pişman olmadım.
Hep çok güzel şeyler yaşadım.
Yine olsa yine yaşarım.
Mesela sırf bitireyim diye bir tırtıla dönüşebilirim ben.
Kurbağadan prense ve prensten tekrar kurbağaya.
Mesela kadınları terk edemem ben. Hepsi de bunu bilir.
Çok pis bir numaradır. Sonra ne arar ne de sorarım.
Başta çok zevk alırlar bundan. Ama sonra bir bakarlar ki uçup gitmişim hayatlarından..

"Bir ilişkinin başlangıç dönemlerinde genellikle hassas sorunlardan kaçınılır..
Binbir itinayla henüz kurulan o kırılgan yapının kırılacağından, bozulacağından korkulur..
Ama benimle o kadın arasında derinden, temel bir fark vardı..
Hayat bakışımız aynı değildi.."

Belki de bir ilişkide, birçok insan burada hataya düşer; o kırılgan yapının kırılacağından korkar ve kendinden taviz vermeye başlar. İlk başlarda bunun farkına varılmaz. Birden hiç tanımadığı bir kişilik rolüne bürünür. Tabiri caizse bu ilişki bir evcilik oyununa dönüşür.. Kişi hayatta kendisi olamaz.. Ait olmadığı bir yaşamda ait olmadığı bir rolü üstlenir. Başlarda bu durum hoş gibi gözükse de bir müddet sonra (u)mutsuzluk çanları çalmaya başlar.. Yaşadığınız mutluluk sizin eseriniz değildir; bir başkasının sizin üzerinizde emaneten bırakmış olduğu, gayri ihtiyari iştirak edilmiş olan yapmacık ve gelip geçici bir duygudan ibarettir..

Birbirimizin siyasi pişmanlıkları olmayalım..

Her geçen gün kan kaybediyorum. Arkadaş kitlem bir bir eksiliyor. Herkes beni sevmek zorunda değil deyip geçiştiriyorum. Lakin son zamanlarda gördüm ki muhabbetinden keyif aldığım, ilkokul arkadaşlarım, yanında vaktin nasıl geçtiğini anlamadığım birçok arkadaşım, derslerinde gülüp geçtiğim hocalarım, sokakta maç yaptığım, taso oynadığım çocukluk arkadaşlarım şimdilerde bir bir beni arkadaşlık listelerinden çıkarıyor..
Peki neden? Siyaset yüzünden..
Son zamanlarda sık sık duyar oldum; Kusura bakma arkadaşım, görüşlerine katlanamıyorum, söylediklerini hazmedemiyorum..
İnsan başta ego yapıyor, senin bir düşüncene bile katlanamayıp arkadaşlıktan çıkaran kişiyle ne muhabbetin olabilir ki deyip geçiştiriyorsun. Ama artık kaldıramıyorum. Sevinebilirsiniz. Kendinize gurur duyabilirsiniz. Uzaklaşanlar o kadar arttı ki aman şu kırılmasın, aman şu şundan nem kapmasın diye diye bir şey yazamaz oldum. Mizah yaptım üzerine alınan sövdü geçti, yorum yaptım ne dinim kaldı ne imanım, bir atıfta bulundum onun bunun zümresine dahil olundum.

Arkadaşlar benim ben Muhammet! Çocukken top koşturduğunuz arkadaşınız Muhammet..
Birlikte taso oynayıp mahallede yenilmedik arkadaş bırakmayan Muhammet..
Top oynarken camınızı kıran komşunuzun oğlu Muhammet..
Bakkalına borç yapıp daha sonra verirsin dediğiniz Muhammet..
Birlikte ders çalıştığınız, çizim yaptığınız arkadaşınız Muhammet..
Sessiz sakin öğrenci profili çizen öğrenciniz 1214 Muhammet..
Gezdiğiniz tozduğunuz, beraber vakit geçirdiğiniz arkadaşınız Muhammet..
Her şeyinizi emanet ettiğiniz, sabahlara kadar sokakta volta attığınız, gönül meselenizde yanınızda olan, eve aldığı ekmeği yolda sizinle paylaşıp eve ekmeksiz giden arkadaşınız Muhammet..
Parti veya ideoloji bilmeyen, ama yanlış ama doğru ama eksik ama fazla her zaman olduğu gibi doğru bildiğinin peşinden giden çocukluk arkadaşınız Muhammet..

O partinin ya da bu cemaatin ideolojisini yansıtan Muhammet değil..

Tuttuğum taraf veya ideolojisini desteklediğim cemaat seçimi kazanmış ya da kaybetmiş ne yazar..
Ben sizi kaybedince daha çok üzülüyorum bilesiniz.
Hele hakaretleriniz, canımı en çok yakanlar onlar..

"İnsanlar mizah ve şaka yapabilirler. Fakat bazı konular vardır ki onlar asla şakaya gelmez. Orada ciddî olmak insanlık borcudur. Bayrakla alay edemezsin. Millî tarihle eğlenemezsin. Kuran'ı mizah konusu yapamazsın. Aile namusunu hiçe sayamazsın. Bunlar millî mukaddesattandır. Millî mukaddesatı olmayan millet, millet değil hayvan sürüsüdür.."

Benim mukaddesatıma, düşüncelerime, aileme, değerlerime dahi saygı duyamıyorsanız, bunca yıllık samimiyeti ve arkadaşlığımızı bir çırpıda silip atabiliyorsanız, bunu hakarete kadar götürebiliyorsanız çıkarın beni arkadaşlık listenizden. Rica ederim, önceden olsa ergenlik derdim. Parça parça dökülmenizdense bir anda gitmeniz beni daha mutlu edecektir.

Her ne kadar bunu yansıtamasam da ben hayattan siyasilerle değil, sizlerle keyif alıyorum.
Duvarınızda paylaştığınız bir resim, yazdığınız bir mesaj, attığınız bir mail, aradığınız bir dakika..
Siz farkında olmasanız da, benim bunlarla günlerce süren mutluluklarım oldu.
Göremesem de, görüşemesem de hepinizden bir parça taşıdığımı bilin.

Yılların verdiği samimiyeti bir çırpıda silebileceğiniz kadar değerli değil hiçbir şey..
Unutmayın, siyasiler gider, siyasiler gelir..
Ama bir dost, bir arkadaş, bir sevgili gider; bir daha da geri gelmez..
Keşke kızgın olsam, kızgınlığım geçer ama değilim.
Yalnız kırgınlıklar geçmiyor.
Hiçbir zaman anlaşıldığımı sanmıyorum, anlaşılamayacağım da..
Ama yine de aramıza siyaset girmesin. İdeolojiler yüzünden birlikteliğimizi yitirmeyelim..
Yolda karşılaşırken bir merhabanızı bile esirgediğiniz, önünüze bakıp görmezden geldiğiniz birisi olmayın..
Siz bu değilsiniz.
Birbirimizin siyasi pişmanlıkları olmayalım..

Gökhan Türkmen'in yeni albümünün ilk çıkış parçası olan Çatı Katı klibi ve sözleriyle büyük beğeni topladı (:
Şayet ben kaçıncı kez dinliyorum bilmiyorum (: